„Strzeżcie się chłopców z małych miasteczek, oni mają wielkie marzenia”. Ten cytat dodaje siły Maciejowi Chojnackiemu – kiedyś mieszkającemu w Dzierzgoniu, dziś docenianemu scenografowi z „wielkiego świata”.
Urodziłeś się…
24.02.1977 w Malborku.
Już wtedy byłeś artystą?
Nie, raczej nie, ale od zawsze rysowanie i malowanie było moją pasją. Z opowieści rodziców wiem, że kiedy wracałem z przedszkola, to nawet nie zdążałem rozebrać się z kurtki czy czapki, a już w pokoju, gdzieś w kącie rysowałem. Po niedługim czasie, na szafie zbierała się sterta rysunków, potem były już wszędzie – w tapczanie, pod szafą, za szafą, na półkach…
W dzieciństwie marzyłeś, że w przyszłości zostaniesz…

Rafał Kaczmarczyk w trykocie Lechii Gdańsk.

Kolejną znaną osobą , którą gościmy na łamach Informatora jest Rafał Kaczmarczyk. Znany na krajowych boiskach piłkarskich pomocnik. Wychowanek Powiśla Dzierzgoń. Zawodnik między innymi takich klubów jak Lechia Gdańsk, Widzew Łódź, Górnik Zabrze.

Znak zodiaku: Bliźnięta
Wzrost: 176cm
Oczy: niebieskie
Stan cywilny: żonaty
Dzieci: syn Marcin
Ulubiona książka: Wojna w eterze, Jan Nowak Jeziorański
Ulubiony film: Seksmisja, Juliusza Machulskiego
Ulubiona muzyka:niegdyś była to muzyka lat 80., dzisiaj -pop, jazz, muzyka klasyczna

Co lubisz, a czego nie?
Podróże,kawę, dobre wino i ludzi z poczuciem humoru.
Nie lubię chamstwa.

Znak zodiaku: Byk
Wzrost: 184
Oczy: niebieskie
Stan cywilny: żonaty, żona Kasia
Dzieci: syn Antoś
Ulubione książki:: biografie sportowców, książki budzące kontrowersje na rynku literackim oraz te po które warto sięgnąć bo są godne przeczytania

Co lubisz, a czego nie?
Nie nazwę tego lubieniem ale radością- spędzanie każdej chwili z rodziną. Wynika to z częstej mojej nieobecności w domu. Bardzo lubię wędkowanie, co zawdzięczam żonie Kasi. To hobby, które wyniosła z rodzinnego domu i zaszczepiła we mnie. W chwilach wolnych jestem amatorem ogrodnikiem. Lubię świat roślin i zwykło się już mówić, że mam to „coś”, podobno rośliny mnie lubią – tak mówi moja mama. Jak przystało na faceta to często sięgam po sportowe programy telewizyjne i lubię trochę poszperać w Internecie.

Wanda Bukowska, nazwisko rodowe Slanarz, urodziła się 30 listopada 1930 r. w Częstochowie. Po wybuchu wojny, w nocy z 9 na 10 lutego 1940 r. NKWD wywiozło małą Wandę i jej matkę na Ural. Powodem zsyłki był fakt, że jej ojciec był wysokiej rangi oficerem Wojska Polskiego. W połowie października 1941 r. obie przewieziono do południowego Kazachstanu. W grudniu 1943 r. Wanda Bukowska została sama. Miała wówczas 13 lat. Przeżywała głód, niedolę i wszystko to, co władze sowieckie zgotowały Polakom i ich dzieciom. Tułała się po ulicach Turkiestanu. Pracowała w kołchozie, a po trzech miesiącach trafiła do miejscowego domu dziecka. W kwietniu 1946 r. wróciła do Polski. Zamieszkała w Państwowym Domu Dziecka w Kwidzynie. W Kwidzynie uczęszczała i ukończyła Liceum Pedagogiczne. Jako nauczycielka została skierowana do pracy w Szkole Podstawowej w Bągarcie, a następnie w latach 1950- 51 pracowała w Szkole Podstawowej w Dzierzgoniu. W latach 1951-54 została zatrudniona w Szkole Podstawowej w Miniętach, realizującej program nauczania w zakresie klas I-IV. W tym okresie zawarła związek małżeński z Aleksandrem Bukowskim- pracownikiem PKP- i jako Wanda Bukowska w 1954 r. została ponownie zatrudniona w Szkole Podstawowej w Dzierzgoniu w charakterze nauczycielki języka rosyjskiego.

 Foto: Agnieszka Murak.

Marta przyszła na świat w Sztumie 30 czerwca 1978 roku. Edukację rozpoczęła w Szkole Podstawowej nr 1 w Dzierzgoniu. W pierwszych trzech klasach wychowawczynią Marty była p. Zofia Bukowska, a w kolejnych p. Maria Wiśniewska. - Byłam dobrą uczennicą, ale nieco niesforną. Lekcje szybko mnie nudziły i z trudem mogłam spokojnie usiedzieć - wspomina aktorka. Niespokojny temperament nie przeszkodził Marcie ukończyć podstawowej edukacji ze świadectwem z czerwonym paskiem. O tym, by zostać aktorką, marzyła od dziecka. - Chciałam być aktorką, bo to zawód, w którym można udawać kogoś innego. A to zawsze przychodziło mi z łatwością. Poza tym lubiłam występować na scenie, a trema zawsze bardziej mnie mobilizowała niż stresowała - mówi Marta.
Nie skupiała jednak swojej uwagi tylko na szkolnych przedstawieniach i konkursach recytatorskich. Interesowała się również sportem. Była członkiem Szkolnego Koła Sportowego, gdzie pod okiem p. Ewy Niechciał uprawiała lekką atletykę, jeździła na szkolne zawody.

Wnuk pamięta, że zawsze widział ją w tylko spodniach. Może to przyzwyczajenie wyniosła z czasów, gdy pokochała traktor, stając się najpopularniejszą kobietą Peerelu, wykonującą typowo męski zawód? Ale pochować kazała się w sukience.

To, że była naprawdę "kimś", dotarło do niego tak naprawdę, gdy pojechał jako jej opiekun na nagranie "Rozmów w toku" w TVN. Wystąpiła m.in. obok Huberta Wagnera, wybitnego trenera siatkówki. Byli do siebie w pewien sposób podobni. Konsekwentni, wymagający do bólu, co budziło często bunt otoczenia.
- W tym czasie był też realizowany film dokumentalny "Kobieta z plakatu" - wspomina Maciej Figur. - To też świadczyło, że babcia miała w życiu swoje wielkie pięć minut.
W programie premiery, która odbyła się w 2001 roku w warszawskim kinie "Muranów" pisano: " (...) Reżyser Ewa Pięta powraca po latach do legendarnej dziewczyny z socrealistycznego plakatu, firmującego sojusz robotniczo-chłopski. Magdalena Figur - bo to ona jest na fotografii sprzed półwiecza, mogłaby z powodzeniem zaistnieć w filmie "Kobieta z żelaza".

Piotr Grabowski urodził się w Dzierzgoniu 11 stycznia 1972 roku. Rodzice Piotra, Teresa i Bolesław mieszkali na Kuksach i w Dzierzgoniu. Co ciekawe, w kwietniu 1971 Państwo Grabowscy wyprowadzili się do Sztumu, ale Pani Grabowska postanowiła urodzić swoje dziecko w naszym mieście. Już od najmłodszych lat Piotruś przejawiał umiejętności aktorskie- wspomina Pani Teresa Grabowska. Pamiętam jak w przedszkolu wraz ze swoim kolegą odgrywał role Kwicoła i Pyzdry, popularnych w owym czasie bohaterów filmu Janosik. Później w szkole z okazji prawdopodobnie Dnia Wiosny przebrał się za Charlie Chaplina i umiejętnie naśladował tego wspaniałego aktora. Piotr był chłopcem bardzo koleżeńskim, otwartym , szybko nawiązującym kontakty. W naszym domu zawsze było mnóstwo jego kolegów i koleżanek- kontynuuje Pani Grabowska. W 1979 roku Piotr rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej nr 2. Jego wychowawczyniami były Panie Teresa Zaboronek i Danuta Osowska. Po ośmioletniej nauce przyszedł czas na szkołę średnią.

„Czekam na miłość”, „Za daleko mieszkasz miły”, „Mogło być inaczej’, „Nie pukaj do moich drzwi”, „Wczesny zmierzch nad Sanokiem”, „Po to przyszedłeś na świat”, „Musisz się zakochać” – to tylko niektóre z przebojów, jakie nagrała z legendarną bigbeatową grupą „Niebiesko – czarni”. Wymieniana jest obok Heleny Majdaniec, Miry Kubasińskiej, Tadeusza Nalepy, Czesława Niemiena. Jednak szukając informacji na temat jej życia, napotykamy ich zaledwie kilka.
Ada Rusowicz urodziła się w Wilnie 8 września 1944 roku.
W latach 1963 – 1976 była wokalistką Niebiesko – Czarnych. Między 1968-1970 koncertowała z zespołem we Francji, Belgii, Jugosławii, Finlandii i RFN. W 1968 zdobyła Złotą Kotwicę Sopockiego Lata dla najpopularniejszej wokalistki roku. Razem z zespołem nagrała muzykę do takich filmów jak m.in. „Kulig” Stanisława Kokesza, „Mocne uderzenie” Jerzego Passendorfera czy „Rozmowy o miłości” Mirosława Gronowskiego.
17 września 1971 roku, w Dzierzgoniu odbył się jej ślub z Wojciechem Kordą – wokalistą i gitarzystą „Niebiesko-Czarnych”. Dzierzgonianie wspominają, że para jechała do ślubu dorożką.